a teraz śnimy własną niepamięć (...)

Skoro wszystko istnieje w kosmosie, to jest on w stanie owo wszystko pomieścić – gwiazdy, planety, ludzi. W jego bezkresie definiujemy nieskończoność i możliwości. Zależnie od własnych przekonań wmawiamy sobie, że odrodzimy się gdzieś tam, albo że wrócimy do domu. Jeśli jednak dom w istocie znajduje się w przestrzeni, to może wcale nie odkrywamy kosmosu – może go sobie tylko przypominamy?

W dawnym domu ścieżki między pokojami dłużyły się, zupełnie jakby dzieliły je nie metry, a lata świetlne. Każde z pomieszczeń było osobną planetą, należało do kogoś innego. Tylko ogród był wspólny, jak niewypełniona luka w przestrzeni – jakby wszyscy, poza nami, o nim zapomnieli. Mieliśmy własne drzewa i miejsca, w których nikt nie mógł nas odnaleźć. Zacieraliśmy tropy, przykrywaliśmy przerzedzenia w krzakach porzeczek i agrestu. Wspinaliśmy się na drzewa wiśni i papierówek z nie mniejszą gracją niż do swoich rakiet wspinają się astronauci. My też byliśmy astronautami, szukającymi drogi – do domu, po szklankę babcinego kompotu, po odrobinę chłodu. 

Tamte lata były długie i gorące, a jednak zostało w nas przekonanie, że żyło się nam lepiej. Mieliśmy skórę spaloną słońcem, która wieczorem pachniała jak nic innego. Chowaliśmy ten zapach w poduszkach i prześcieradłach z nadzieją, że przetrwa do dorosłości.

Nie przetrwał ani zapach, ani porzeczki. Nie przetrwaliśmy my, choć zdawały się nam chwile, że to my byliśmy kosmosem. Nieskończonością ścieżek, z których żadna nie okazała się tą właściwą.