styczeń stulecia ('87)

Długo szukałam sensownej nazwy dla tego bloga. Kiedyś, kiedy z nim startowałam, wydawało mi się, że pisanie pod swoim imieniem i nazwiskiem to jedyna, słuszna opcja. Nic mnie nie identyfikowało, ja nie identyfikowałam się z niczym, aż do teraz. Pisząc styczeń stulecia nie miałam pojęcia, że wróci on do mnie ze zdwojoną siłą, że będzie mówił o mnie więcej niż jakikolwiek inny wiersz. Że w tym całym szaleństwie to on mnie udźwignie. Niosę go teraz w sobie, czuję mocniej niż kiedykolwiek.

styczeń stulecia (’87)

pierwszy raz odwiedziłam Poznań

zamknięta w brzuchu matki –

pękał jak przejrzały owoc

z którego na świat chce wydobyć się 

lekko nadpsuta pestka

mało powiedzieć że mróz ścinał kałuże

po oblodzonej drodze zsuwaliśmy się autem

i nie wiem kto głośniej krzyczał –

ja uwięziona wewnątrz

czy moja matka

było minus dwadzieścia siedem stopni

styczeń stulecia wciskał mnie w ramiona

przypadkowych kobiet

karmił mlekiem które do mnie nie należało

podobno na piersi wyhodowała mnie mamka

i stąd wziął się mój podły charakter

podobno dlatego nie pasuję do nikogo

z mojej rodziny

po raz pierwszy odwiedziłam Poznań

jedenastego stycznia o pierwszej jedenaście

niechcący obudziłam się w świecie 

niekończących się końców świata

i tak mi już zostało

/ z tomu #bodypain, Fundacja Duży Format 2022